35e για μια ώρα μουσικής είναι κάπως πολλά,ε?Και όχι δε μιλάμε για τη συναυλία της Madonna αλλά για αυτή των Fuck Buttons την περασμένη Δευτέρα (...εμπορικότατη ημέρα) στο An.Έτσι λοιπόν εξηγείται η μικρή προσέλευση του κόσμου αλλά όχι και το ξενέρωτο αυτού.5-10 κεφάλια max. θα πρέπει να κουνιούνταν στην συναυλία. Και θα μου πείτε, εσείς τι κάνεις στις συναυλίες, μετράς κινούμενα κεφάλια?Όχι,δε συνηθίζω να τη βρίσκω έτσι και ούτε είναι ένας προσωπικός, εναλλακτικός τρόπος διασκέδασης. Στη συγκεκριμένη όμως συναυλία ήταν τόσο ξενέρωτος ο κόσμος που κάθισα και το έκανα αυτό, έτσι από απλή περιέργεια.Και να πεις ότι ήταν άσχετος ο κόσμος..καμία σχέση.Φαντάζομαι για να πας στους Fuck Buttons, θα έχεις ακούσει πρώτα το δίσκο και θα γουστάρεις για να τα σκάσεις. Ή έστω και να μη τα έχεις σκάσει, του πούστη, θα σου αρέσουν. Τι να πω ή είμαι πολύ χαζοχαρούμενος ή τα στάνταρντς μου είναι πολύ χαμηλά και περνάω εύκολα καλά.
Στα αμιγώς συναυλιακά τώρα o Benjamin και ο Andrew έμειναν καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας προσκολλημένοι στα synths, τους παραμορφωτές και ενισχυτές ήχου που αποτελούν τις κύριες πηγές ήχου του ντουέτου και δε σήκωσαν κεφάλι. Ιδιαίτερα ο πρώτος με εκείνο το παιδικό μικροφωνοκασετοφωνάκι, υπεύθυνο για τα απόκοσμα φωνητικά του.
Μας παρουσίασαν ολόκληρο το Street Horrrsing και τα έδωσαν όλα στο Bright Tommorow που έτσι κι αλλιώς είναι το πιο εξωστρεφές κομμάτι τους.
Ίσως ο χώρος, ίσως ο κόσμος, η ψυχολογία της ημέρας, οι ίδιοι οι Fuck Buttons, η μέτρια draught του An, η κίνηση των πλανητών, κάτι τέλος πάντως δεν μου κόλλαγε καλά και δεν το φχαριστήθηκα όσο περίμενα. Τέλος πάντων, ελπίζω την επόμενη φορά να τους απολαύσω τη μουσική τους όσο της αξίζει.
No t-shirts, no merch, no nothing!Κλαψ, σνιφ...
A!και τα αυτιά μας ξαναβρήκαν την κανονική τους ακοή μετά κι από το Τραλαλά ακόμα...
2 σχόλια:
Από Κανελλόπουλο της Ελευθεροτυπίας, κάτι που μπορεί να απαντήσει στην (δικαιολογημένη) απορία σου (και γω χαζοζαρούμενο είμαι--δεν πήγα στη συναυλία γιατί φυλάω τα λεφτά για την (ε)Murphy): "Παρακολουθώντας τους Fuck Buttons και το κοινό τους τη Δευτέρα το βράδυ στο «Αν club» νόμιζα πως ανακάλυψα τον τρόπο με τον οποίο ακούει μουσική η καινούργια γενιά του Ιντερνετ. Νεαρής ηλικίας ακροατές, φοιτητές κι έτσι δηλαδή, με ελαφρύ μουσάκι και τσάντα στην πλάτη τα αγόρια, με μαντίλια και μακριές τσάντες στον ώμο τα κορίτσια.
Ολα αυτά τα παιδιά, λοιπόν, άκουγαν την πειραματική post του εγγλέζικου ντουέτου, χαμένα στον κόσμο τους. Lost in space κανονικά, με κλειστά μάτια. Να τη η γενιά του Ιντερνετ, σκέφτηκα, που είτε βρίσκεται σε μία συναυλία είτε στο σπίτι της μπροστά στον υπολογιστή, μοναχική παραμένει και μοναχικά τη βρίσκει με τους ήχους."
Είναι και αυτό μια άποψη..
Μπορεί να είναι κι έτσι..
Πάντως έχει να κάνει και με την χώρα.Κι έξω δηλ. η γενιά του internet πάει στις συναυλίες αλλά το βλέπεις αντιδρούν και διασκεδάζουν με σαφώς πιο εξωστρεφή τρόπο απ' ό,τι εμείς εδώ.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως και να γίνεται επίτηδες ή και ασυνείδητα.Για να μη δώσουν στον καλλιτέχνη την ικανοποίηση ότι τους άγγιξε και τους συνεπήρε.Ότι δηλ. είναι τόσο ψαγμένοι και ανώτεροι που σιγά τώρα μην κουνηθούν κιόλας μ'αυτά που τους παίζει κάποιος.Είναι εκεί μόνο για να τον ακούσουν και να τον κρίνουν.
Αυτό, από τη στιγμή που ισχύει, εντάσσεται σε μια άλλη συμπεριφορά του "indie" κοινού, στην οποία έχει αναφερθεί επανηλειμμένα και ο Κανελλόπουλος, σύμφωνα με την οποία καθετί "ψαγμένο" και γνωστό μόνο στους επαϊοντες της σκηνής αυτής, μόλις βγαίνει από αυτά τα πλαίσια αυτόματα χάνει κάθε ενδιαφέρον γι'αυτούς που πριν το εκθείαζαν.
Επίσης, μπορεί να ισχύει και το ότι αποφεύγουν οποιαδήποτε αυθόρμητη αντίδραση υπό το φόβο της κρίσης του διπλανού.
Τέλος, μπορεί πολύ απλά να είμαστε ξενέρωτοι...
Δημοσίευση σχολίου