Τους χάσαμε στο Primavera αλλά ξέραμε ότι θα τους πετύχουμε εδώ, οπότε ήμασταν καβαντζωμένοι.Την Παρασκευή κάτι πήρε το αυτί μας περί ακύρωσης και η αλήθεια είναι ότι ανησυχήσαμε γιατί φέτος δεν παίζεις με αυτά (ακούς κακό Crack Hitler???) αλλά τελικά ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκε αυτή η φήμη.
Και λέω ευτυχώς γιατί και τον κόσμο της τον είχε η συναυλία(καμιά 300άρα?), τηρουμένων πάντα των αναλογιών και των προσκλησεών, αλλά και μια χαρά μπάντα είναι οι Pains, όχι μόνο στο studio (αυτό το ξέραμε) αλλά και στο live.
Η ραχοκοκαλιά κάθε δεμένης και αξιόλογης μπάντας είναι η rhythm section της και οι Pains δεν αποτελούν εξαίρεση καθώς ο μπασίστας Alex Naidus και ο ντράμερ Kurt Feldman έδιναν τον στιβαρό ρυθμό πάνω στον οποίο πάταγαν οι δύο κιθάρες και τα πλήκτρα. Αυτό που δεν πάταγε βέβαια και τόσο καλά ήταν οι φωνές του Kip Berman και της γλυκύτατης κατά τ'άλλα και μικροσκοπικής Peggy Wang. Το sound-like Jesus and Mary Chain μουρμουρητό δε μας χάλασε αλλά τα φαλτσάκια που σε κάποια σημεία έδιναν και έπαιρναν χάλαγαν την πολύ καλή απόδοση της μπάντας. Ο κόσμος πολύ εκδηλωτικός, το ίδιο και οι Pains που μας ευχαρίστησαν άπειρες φορές και μάλιστα εξολογήθηκαν ότι αυτό ήταν το live που ευχαριστήθηκαν περισσότερο απ' όσα έδωσαν στην περιοδεία τους στην Ευρώπη (όποιος θέλει το πιστεύει αλλά ακούγονταν ειλικρινείς).
Μέσες άκρες μας χάρισαν ένα πολύ όμορφο, αληθινό, ακομπλεξάριστο live, έτσι ακριβώς όπως θέλουμε τις indie μπάντες και όχι full στην ποζεριά και το στήσιμο (για αλλού πάει αυτό).Να έλειπαν και τα support, ειδικά των Common Sense που δεν κόλλαγε πουθενά και μας ταλαιπώρησε όλους.
Πάρτε και μια γεύση από το live:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου