Φτιάχνεται με τα παρακάτω υλικά σε μεγάλες δόσεις: μουσική, videos, sports, gossips, media, booze, όπλα, sex, drugs και οτιδήποτε τέλος πάντων έχει αξία σε αυτό τον κόσμο...

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Synch Festival - Day 2

Η καλή μέρα σε ό,τι αφορά τα live ήταν η Παρασκευή αλλά πήγαμε από τις 8 για να μη χάσουμε κανένα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Matthew Herbert: ωραία η ορχήστρα του, ωραία και τα samplers του και οι γεννήτριες που συνεχώς πείραζε, τρομακτική εμφανισιακά αλλά με ωραία soul φωνή και η μαυρούλα, ωραίο και το εφέ με τις εφημερίδες, ωραία εν ολίγοις όλα αυτά αλλά όχι για το Synch ή καλύτερα όχι για open air festival! Για Μέγαρο ή για Badminton μια χαρά θα ήταν. Αντέξαμε κανά μισάωρο και την κάναμε για δίπλα.

A Mountain of One: Και που πήγαμε όμως, τι καταλάβαμε. Πεθαίναμε για λίγη κιθάρα, λίγο beat, κάτι με δυνατό ρεύμα τέλος πάντων για να πάρουμε τα πάνω μας κι εμείς αλλά που...Με διαφορά το χειρότερο και πιο αδιάφορο live του φεστιβάλ.Πέρασε και δεν ακούμπησε.

The Teenagers: Αντιθέτως αυτό που μας ξύπνησε, πέρα από τις φτηνές (3 ευρώ το μεγάλο κουτάκι) μπύρες, ήταν το live των Teenagers. Καλά μη φανταστείτε καμιά ποιότητα, απλά ο μυστακιοφόρος Quentin είχε τρελά κέφια, πέρασε το μισό live ανάμεσά μας, έδωσε το μικρόφωνο σε όποιον βρήκε μπροστά του, ανέβασε ένα τσούρμο κορασίδες στη σκηνή και γενικά έστησε ένα πανηγύρι πενταήμερης κατά το οποίο χαζοχαρήκαμε τα μάλα.



Mulatu and the Heliocentrics: Το δυνατό όνομα της ημέρας όπως φάνηκε από την προσέλευση του κόσμου στη μεγάλη σκηνή του Synch, το οποίο όμως δεν παρακολουθήσαμε καθότι δεν ταιριάζει στα μουσικά μας γούστα.




Junior Boys: Περίμενα το συγκεκριμένο live με μεγάλη αναμονή αλλά δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε με εξαίρεση το In the Morning, κομμάτι το οποίο είχα λιώσει όταν είχε βγει το This is Goodbye.Κατά την άποψή μου είναι καθαρά στουντιακή (sic) μπάντα της οποίας τα live δεν τα φχαριστιέσαι.

Από κει και πέρα μεγάλο κενό. Πολύ μπίρι μπίρι με γνωστούς, πολύ μπύρα μπύρα επίσης με γνωστούς. Στον Bug το αδιαχώρητο, για τον Nτέιβιντ άκουσα από όλους τους καλύτερα οπότε θα τον τσεκάρουμε τη Δευτέρα 22 Ιουνίου που παίζει στο Σύνταγμα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής και φτάνουμε στους Aeroplane οι οποίοι γέμισαν την D7 και την έκαναν να χορεύει ασταμάτητα με ένα σετ που σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να είναι η μουσική των clubs της παραλιακής. Στη συνέχεια γρήγορο πέταγμα μέχρι την D10 για να τσεκάρουμε τι στο διάολο θα παρουσιάσει ο Caribou, ο οποίος, προς έκπληξη όλων πιστεύω, έπαιξε tecnho που μας έστειλε τελικά στο διάολο.Τελευταία στάση στον Matthew Johnson, όπου κάποια τεχνικά προβλήματα στον ήχο μας έκοψαν όση όρεξη είχε μείνει και μας έδειξαν ταχύτερα το δρόμο για το σπίτι...

Γενικά, περάσαμε όπως κάθε χρονιά τέλεια, ακούσαμε πάλι όπως κάθε χρονιά καινούρια πράγματα, η Παρασκεύη ήταν η μέρα των live ενώ το Σάββατο η μέρα των sets (Κυριακή δεν αντέξαμε), η Τεχνόπολη παρά τις όποιες διαφωνίες και συγκρίσεις με το Λαύριο είναι μια πολύ επιτυχημένη επιλογή γιατί φέρνει τις μουσικές και την κουλτούρα που γουστάρουμε μέσα στην καρδιά της πόλης, ο κόσμος ανταποκρίθηκε παρά τις αντίθετες εκτιμήσεις λόγω απουσίας τρανταχτού ονόματος ενώ μοναδικά για μένα αρνητικά, η συμπεριφορά και το ύφος των ατόμων στην πόρτα. Ένα ευχαριστώ ή καλώς ήλθατε δεν κάνει κόπο, αντίθετα σου δημιουργεί ευχάριστη αίσθηση από την πρώτη στιγμή. Και όσοι έχουν διαπιστεύσεις δεν είναι εν δυνάμει πλαστογράφοι για να τους "σκανάρουμε" το πρόσωπο. Έτσι κι αλλιώς τη δουλειά σας (ευτυχώς) καλά δεν την κάνατε γιατί έπαιξε πολύ τζαμπατζιλίκι φέτος οπότε κουλάρετε και αλλάξτε ύφος. Τι σου είναι αυτή η μπατσο-σεκιουριτο-μπραβο-πορτιερηδο φάρα ρε παιδί μου...

Άντε και του χρόνου!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: